De laatste tijd kijken Johan en ik veel films. Ik hou van het kijken van films en vooral van het inleven in de personages, of dat nu tekenfilmfiguren, animaties of echte mensen zijn. Ik vond het altijd raar als mensen een lievelingsfilm – of meerdere – hadden. Hoe kun je nou een film 1000 keer kijken en ‘m dan nog steeds leuk vinden?
Natuurlijk keek ik vroeger Disneyfilms eindeloos met open mond, hartstikke prachtig. The Lion King vind ik nog steeds heel erg tof, hij was vorige week op televisie en toen heb ik weer zitten kijken. Ik ken ‘m nog steeds helemaal uit mijn hoofd en ik vind ‘m nog steeds leuk. Het was én is dan ook mijn favoriete Disneyfilm. Toch vind ik het raar als mensen een lievelingsfilm hebben en die dan heel vaak kijken – als kind vind ik dat niet zo vreemd, maar dat vind ik toch wel anders. Ofzo. Ik kan het niet zo goed uitleggen vrees ik.
Maar nu heb ik misschien tóch wel een lievelingsfilm. En gelukkig is het geen kleffe romantische komedie met Hugh Grant (haha, ik moet dan altijd denken aan Johans reactie, die heeft echt een hekel aan Hugh Grant en doet dan altijd alsof hij moet kotsen haha – omdat Hugh altijd dezelfde soort rollen speelt: Brit in Amerika die een beetje sociaal gestoord is en dan verliefd wordt en blablabla etcetera je weet wel), maar een kookfilm! En ik kan niet eens zo heel goed koken – vind ik. Maar hé: Amy Adams (ik vind haar leuk) en Meryl Streep (ik vind haar helemaal geweldig in al haar films – iedere keer speelt ze heel iemand anders en ze kan het allemaal) en eten! En bloggen! En had ik al gezegd eten? En gebaseerd op een waargebeurd verhaal. En ETEN! Het is natuurlijk Julie and Julia. EN DIE MOETEN JULLIE ALLEMAAL KIJKEN. Ik heb de film inmiddels al een flink aantal keren gezien en als ‘ie op televisie is, is het verhaaltje in de gids standaard hartstikke stom en totaal-niet-lading-dekkend, maar je moet ‘m echt kijken want hij is geweldig. Ik ken ‘m inmiddels zo goed als uit mijn hoofd (nog niet helemaal want daarvoor heb ik ‘m nog niet vaak genoeg gekeken) en vind het nog steeds geweldig. Ik kan ‘m bij wijze van spreken 10 keer op een dag kijken en dan ben ik ‘m nog niet zat. BON APPÉTIT!
Het gaat dus over koken, over Julia Child (een Amerikaanse vrouw in Parijs) die Frans wilde koken voor Amerikanen (zij heeft echt bestaan) en Julie, een vrouw die in New York woont (en werkt op een kantoor waar ze mensen helpen die iets kwijt willen over 9/11 wat kort daarvoor is gebeurd, het is namelijk 2002 als het verhaal van Julie zich afspeelt). Julie wil alle recepten uit het kookboek van Julia koken en blogt daarover. Het klinkt misschien niet heel leuk maar dat ís dus gewoon wel zo!
Ik vind het nog steeds raar om een lievelingsfilm te hebben. Wat is er nu eigenlijk leuk aan een film ontelbaar keren kijken en (bijna) helemaal uit je hoofd kennen? Geen idee! Maar toch is het leuk. Een lievelingste-lievelingsfilm dus. Hmm. Ik snap het niet.
Heb jij een lievelingsfilm? En waarom is dat je lievelingsfilm?
Ben ik de enige die het raar vind dat mensen een lievelingsfilm hebben?
PS: deze blogpost klonk trouwens veel logischer in mijn hoofd dan nu het op het scherm staat haha. Maar ik wilde toch iets schrijven over lievelingsfilms dus dan maar zo (:
The Miracle of Life. 