Voor de derde keer kreeg ik voor mijn verjaardag twee concertkaartjes voor Frank Boeijen. Dit jaar was het op zaterdag 22 april in schouwburg de Kunstmin in Dordrecht. Ik wil er echt een gewoonte van maken om ieder jaar een keer naar een concert van Frank te gaan. Hopelijk blijft hij tours doen totdat hij héél oud is, want ik wil er nog heel vaak heen. Wat was het weer prachtig…!
Ieder jaar tourt Frank Boeijen door Nederland en rond mijn verjaardag is hij altijd wel bij ons in de buurt. Dit keer dus in Dordrecht. We zaten op rij 15 en dat was fijn, want we zaten heerlijk dichtbij en konden alles goed zien. Zoals altijd maakten we een reis door de tijd en dit jaar was het gebaseerd op het nieuwe album dat Frank heeft uitgebracht. We hebben vorig jaar al de lp aangeschaft ter ere van ‘het mooiste en het beste van Frank Boeijen’, een album dat 20 jaar bestaat in 2017. Het album dat nu verschenen is, is het vervolg hierop en heet dan ook, hoe toepasselijk, ‘het mooiste en het beste 2′. Dit album bestaat niet op lp en daarom hebben we in de pauze van het concert de cd’s aangeschaft. Dit album is prachtig vormgegeven: het is een boek met daarin 3 cd’s én een dvd. Er staan verschillende nieuwe nummers op en een verzameling van de mooiste oudere nummers van Frank. Daarnaast staat er over ieder nummer iets geschreven in het boek, bijvoorbeeld waar het precies over gaat en waar het op gebaseerd is. Erg fijn, want dit zorgt ervoor dat je sommige liedjes veel beter begrijpt. Frank maakt nog wel eens poëtische nummers die multi-interpretabel zijn en dan is het mooi als je zijn gedachte erachter kunt lezen.
Tijdens het concert vertelde Frank over verschillende van zijn nummers ook de gedachte erachter. Ik kende weer verschillende liedjes niet, maar dat maakt helemaal niet uit. Het is namelijk nooit een ‘meezingconcert’ waarbij iedereen zo hard mogelijk de liedjes zingt, maar een luisterconcert waarbij iedereen de muziek de ruimte geeft die nodig is om binnen te komen. Alleen bij de toegiften wordt heel hard gezongen, maar bij nummers als Zwart Wit en Kronenburger Park mag dat. De klassiekers. Naast de onbekendere en nieuwe liedjes (die twee hangen bij mij trouwens niet altijd samen) zong Frank ook zijn klassiekers. Ik ben al gelukkig als hij De Verzoening (‘Heb me lief’) en Zeg me dat het niet zo is zingt, want dat zijn twee van mijn favoriete liedjes. Tot nu toe heeft hij die alle drie de keren gezongen en dat maakt me heel blij. Frank wisselt tijdens zijn concert niet alleen af tussen verschillende gitaren – of zonder gitaar – maar hij zingt ook verschillende liedjes met zijn band en dan vervolgens alleen met zijn toetsenist aan de vleugel. Die hele kleine liedjes vind ik vaak het allermooist.
Ik weet niet meer precies hoe het eerste liedje aan de vleugel heette, ik kende het namelijk niet, maar het ging over de vragen van het leven waar hij geen antwoord op had. Die vragen had hij maar in een liedje gegoten en dat ging hij voor ons zingen. Ik had bij de eerste zin al kippenvel want wát een prachtig nummer en wát een emotie. Echt geweldig. Dat komt op een cd of lp toch minder over vind ik. Frank Boeijen is een beetje een onhandige man als hij vertelt – soms vergeet hij midden in een verhaal wat hij aan het vertellen was of, zoals zaterdag ook gebeurde, hij ontdekt ineens een vlek op zijn broek die hij dan weg moet poetsen – en hij kan absoluut niet dansen of anderszins soepele bewegingen maken terwijl hij zingt, maar dat is gelijk ook zijn charme. De emotie komt dan echt heel mooi over en vooral bij dat liedje was het heel erg mooi. Na dit nummer zong hij gelijk Zeg me dat het niet zo is en ik was niet de enige die toen toch even een paar tranen moest wegvegen. Zo. Mooi.
Het concert ging van Vaderland – ik ben zó blij dat ik dit nummer nu eindelijk op cd heb, zo mooi! – en verschillende nieuwe nummers naar klassiekers als Hier komt de storm (in een prachtige akoestische uitvoering die je onderaan dit artikel kunt luisteren en bekijken) en Heb me lief. Die laatste kwam als toegift en ik was daar zó blij mee, want ik zou het toch wel heel jammer vinden als hij dat niet zou zingen. Zo’n mooi liedje! Bij dit soort bekende liedjes zingen een paar mensen wel mee, maar na een paar zinnen sterft het meezingen dan toch wel weg omdat Frank vaak een heel andere uitvoering kiest als hij zo’n nummer live doet. Ieder concert is dat weer anders en dat vind ik heel tof. Ik ben dan ook superblij als mensen gewoon stil zijn en vol verwondering luisteren. De muziek kan dan echt zijn werk doen en het trekt dan als het ware in je lijf. Ik vind het zo mooi wat muziek kan doen! Ik heb dat best vaak met muziek, ook wel thuis, maar tijdens een concert is het dan toch weer heel anders.
Ik heb zelf helemaal geen foto’s gemaakt – ik vind het belangrijker om te kijken, te luisteren en alles goed in me op te nemen – maar gelukkig waren er wel mensen die hebben gefotografeerd en filmpjes hebben gemaakt. Via Youtube vond ik twee video’s van het concert waar wij ook bij waren, dus kan ik jullie toch een indruk geven van hoe het was. Fijn.
Wat was het weer een prachtig concert en wat hoop ik dat ik volgend jaar weer naar een concert van hem kan gaan. Ik ben opgegroeid met de muziek van Frank Boeijen, ik had een cassettebandje dat ik letterlijk bijna kapot gedraaid heb. Ik had die gekregen van mijn moeder omdat het liedje Linda er opstaat. Een tijdje heb ik eigenlijk vrijwel niet naar Frank Boeijen geluisterd maar sinds een aantal jaren is de liefde weer helemaal terug… Ik denk dat dat nog wel een tijdje blijft.
The Miracle of Life. 