Review | Dunkirk.

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik naar de bioscoop ben geweest, maar de laatste keer ging ik met een vriend naar de film Dunkirk. Dat vond ik zó’n goede film dat ik nu alsnog een review wilde schrijven! De film draait nog steeds in de bioscoop trouwens, dus als je ‘m nog niet gezien hebt: ga erheen!

View this post on Instagram

Dunkirk it is! 😊 #dunkirk #bios #pathe

A post shared by Linda Bestebreur (@lindabestebreur) on Aug 3, 2017 at 5:45am PDT

Waar gaat de film over? 
‘Dunkirk start als honderdduizenden Britse en geallieerde soldaten omsingeld zijn door vijandelijke troepen. Gevangen op het strand met hun rug naar de zee staan ze voor een onmogelijke situatie als de vijand dichterbij komt.’

Dat is het karige, maar wel kloppende, verhaal dat Pathé je voorschotelt als je op de pagina van de film Dunkirk kijkt. De film speelt zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Franse stad Duinkerke – en voornamelijk op het strand daarvan. Je volgt drie verhalen die uiteindelijk met elkaar verbonden worden. Alles komt uiteindelijk bij elkaar. Tijdens het verhaal volg je een jonge Britse soldaat, een Britse piloot en een vader, zoon en vriend die vanuit Engeland richting Duinkerke varen om de gestrande soldaten op te gaan halen. Het verhaal van de laatste personen beslaat een week, het verhaal van de soldaat een dag en het verhaal van de piloot een uur. Het verhaal van Duinkerke wordt op een indrukwekkende manier vertelt in deze film.

Wat vond ik van de film? 
Zoals ik al heel kort had samengevat aan het begin van dit artikel: ik vond het een hele goede film. Ik moet er gelijk wel bij zeggen dat ik het ook een hele heftige film vond. Het is natuurlijk een oorlogsfilm, maar door de vrij rustige manier van filmen en door het gebruik van indringende muziek werd ik extra meegezogen in het verhaal. Doordat de eerste scène gelijk vrij heftig is, zit je direct in het verhaal. Ik leefde heel erg mee met de hoofdpersonen. De losse verhalen komen op een geweldig mooie manier bij elkaar en het klopt allemaal. Ik vond de acteurs enorm goed, het kwam ontzettend echt en geloofwaardig over en ik denk dat een groot deel ook zo plaats heeft gevonden of plaats heeft kunnen vinden gedurende de Tweede Wereldoorlog.

De Engelse soldaten willen alleen maar naar huis, maar dat kan nog niet, en terwijl ze wachten op hulp worden ze van alle kanten gebombardeerd en aangevallen. Dit vond ik erg heftig, maar het is (helaas) wel waarheidsgetrouw. Het gehalte van betrouwbaarheid en geloofwaardigheid vond ik enorm hoog bij deze film. Ik heb zelfs aan het eind nog even moeten huilen omdat er een scène in zat die zó mooi en overtuigend gespeeld werd dat ik erg geraakt werd. Ik wil geen spoilers geven dus ik ga er verder niets over vertellen, maar als je de film gezien hebt weet je denk ik wel wat ik bedoel.

Ik vind Dunkirk een ‘verfrissende’ oorlogsfilm, als je dat zo mag noemen. Het was heel anders dan andere oorlogsfilms die ik heb gezien, dat probeer ik ermee te zeggen. Ik bedoel het in dit geval op een heel positieve manier. Ik vind het een aanrader voor iedereen, als je tenminste wel tegen wat heftige beelden kunt. Ga deze film zien!

Advertentie

Filmreview | The Zookeeper’s Wife.

Afgelopen maandag gingen Johan en ik, op Johans laatste vakantiedag, naar de bioscoop voor de film The Zookeeper’s Wife. We hadden ergens iets over deze film gelezen en waren wel benieuwd. Het verhaal speelt zich namelijk af in de dierentuin van Warschau, en die gaan we deze zomer als het goed is bezoeken.

Waar gaat de film over? 
Na het bekijken van de trailer heb je al een hele goede indruk van waar de film over gaat. Deze film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de Poolse vrouw Antonina en haar man Jan Zabinski. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wisten zij ongeveer 300 Joden te redden uit de handen van de Nazi’s, door hen onder te laten duiken in hun dierentuin. Er wordt verteld over het gezin, maar ook over de oorlog in de stad Warschau, het wel en wee van het leven in een dierentuin, het leven van de dieren en de tijdelijke Joodse bewoners.

De film is een verfilming van het gelijknamige boek, dat in Nederland verscheen met de titel Antonina’s Dierentuin van Diane Ackerman. Zij baseerde haar boek op de archieven en dagboeken van Antonina Zabinski.

Wat vond ik van de film? 
Als je niet tegen heftige films kunt: niet gaan. Als je niet van oorlogsfilms houdt: ook niet gaan. Ik kan aan deze film maar één klein nadeel bedenken en dat is, zoals we al gelezen hadden, dat de hele film in het Engels is (want het is een Amerikaanse film, hoewel veel acteurs Pools zijn) en dat de acteurs spreken met een Pools accent dat een beetje nep aanvoelt. Hier wen je echter in zo’n 10 minuten wel aan vind ik en dan is het niet meer storend. Los van dit mini-nadeel vond ik het een fantastische film. Hij was erg heftig, het verwoestende aspect van de oorlog in Polen en dan in dit geval in Warschau werd heel treffend en heftig in beeld gebracht. Ik moest meerdere keren een beetje huilen (maar ik huil nogal snel bij films, hoor).

Er wordt veel aandacht besteedt aan de dieren in de zoo en de liefde waarmee Jan en Antonina de dieren verzorgen. De dierentuin heeft ontzettend geleden onder de Tweede Wereldoorlog. Eerst werd Warschau gebombardeerd en daarbij zijn al veel dieren omgekomen. Daarnaast zijn er een flink aantal dieren in de winter doodgeschoten omdat de Duitsers vonden dat ‘ze de winter toch niet zouden doorkomen’ en werden de mooiste dieren meegenomen door Lutz Heck, de Duitse directeur van de dierentuin in Berlijn. Hij zou ‘voor de dieren zorgen’ tijdens de oorlog en ze na de oorlog weer terugbrengen. Dit ging helaas niet door, want ook de dierentuin van Berlijn is gebombardeerd in de oorlog. De zoo van Warschau bestaat, net als de zoo van Berlijn, nog steeds – na de oorlog zijn beide dierentuinen weer opgebouwd. De rol van Lutz Heck vond ik ook erg indrukwekkend. Jan en Antonina moeten noodgedwongen met hem – een nazi-officier – samenwerken omdat ze anders waarschijnlijk hun dierentuin verliezen. Ondertussen herbergen ze met gevaar voor eigen leven een flink aantal Joden in de lege dierenverblijven bij hun huis. Uiteindelijk hebben zowel Jan als Antonina als vrijwel alle Joden – op twee na – de oorlog overleefd.

Het is een heel bijzondere film. Erg heftig, maar ook heel mooi. Het berust zeker voor het grootste gedeelte op de waarheid en dat maakt dat de film nog meer raakt. Ik ben benieuwd of we deze zomer nog iets terug kunnen vinden van Jan en Antonina in de dierentuin van Warschau. Ik vind de film een hele grote aanrader, echt indrukwekkend!