Hoi dagboekje,
Woensdag. Ik hou niet zo van woensdagen. Je weet dat de week alweer ‘doormidden’ is en dat het weekend weer dichterbij komt. Ik hou van mijn werk en dus heb ik er geen moeite mee om te werken, of het nu maandag, dinsdag, woensdag, donderdag of vrijdag is. Ik vind het iedere dag weer een feestje om mijn passies voor mensen – en dan voornamelijk jongeren – kunst, geschiedenis en schrijven met elkaar te combineren. Toch vind ik de woensdag nooit zo leuk. Ik kan mijn werkzaamheden namelijk niet combineren en ben de hele dag aan het lesgeven. Ik vind lesgeven hartstikke leuk, maar zo midden in een periode met een project en nog een aantal andere klassen is het wel druk, hoor! En dan heb ik ook nog eens een vervelende havo-klas die geen zin heeft om mee te werken. Het gaat bij hen over de Tweede Wereldoorlog en ik kan ze maar niet boeien. Dat komt waarschijnlijk doordat ik het zelf op de universiteit al niet leuk vond, en op school trouwens ook niet, en nu nog steeds niet. Het is zo’n uitgekauwd en afgezaagd onderwerp. Lastig om dat leuk te maken voor ongeïnteresseerde leerlingen. Dan heb ik soms wel zoiets van ‘waarom ben ik in vredesnaam leraar geworden?!’ Misschien had ik toch een ander vak moeten leren… Had ik toch een cursus fotografie moeten doen – maar hoe groot is de kans dat je daarmee doorbreekt en echt geld kan verdienen? Had ik toch een ‘nuttigere’ studie moeten doen, of toch pedagogiek of psychologie. Dan had ik nu mensen met problemen kunnen helpen, in plaats van tieners iets te leren over een periode die allang voorbij is… Dat is wel de manier waarop zij er naar kijken. Het ‘nut’ van geschiedenis is vaak toch nog wel lastig te zien voor tieners en hé, ik snap dat best.
Had ik maar, had ik maar, had ik maar… Ik ben nu 32 en ik denk nog steeds wel eens ‘had ik maar…’ Dat is in principe helemaal niet erg, want volgens mij denkt iedereen dat wel eens, maar dat ik dat nu nog steeds denk terwijl ik het eigenlijk heel goed voor elkaar heb – huisje, boompje, beestje, man en kinderen, leuke baan (banen, eigenlijk) en ga zo maar door. Het blijft lastig om tevreden te zijn als mens! Tijd voor een dankbaarheidslijstje denk ik zo! Ik heb namelijk zoveel dingen om blij mee te zijn en ook al had ik sommige dingen anders moeten doen, ik ben nog steeds wel tevreden met wie ik ben en waar ik nu sta. Naarmate je ouder wordt (ja ja, toen ik 22 was vond ik dat al heel oud klinken, kun je het je voorstellen?) vind je wel meer rust en accepteer je je keuzes meer dan vroeger, vind ik. Maar ik zal altijd wel een twijfelkont blijven.
Nou, lief dagboek, het was vandaag dus weer zo’n typische woensdag. Het ging weer typisch en ik had er weer eens niet echt zin in. Maar het was eigenlijk best een goed dagje. Er waren ook leuke dingen: de kinderen zijn vanmiddag naar de kinderboerderij geweest met Johan en ze vonden dat hartstikke leuk. Ik had ook leuke klassen (dat klinkt onaardig maar je snapt wat ik bedoel) en een leuk gesprek met een dierbare vriendin. Wie weet wat de dag van morgen me brengt. Weet je? Dat zie ik dan wel weer! De dag van morgen heeft toch wel weer genoeg aan zichzelf, zoals iedere dag!
Tot morgen maar weer…!