Vorig jaar zijn Johan en ik ook naar Doel geweest, toen we onderweg waren naar Frankrijk (huwelijksreis). We waren toen dus op doorreis. Het was erg slecht weer en we hebben dus maar een klein poosje rondgekeken en -gereden in Doel. Het plaatsje in België, letterlijk onder de rook van (het industriegebied van) Antwerpen, verdiende dus nog een bezoek. Donderdag was het zover. Het was helaas weer niet echt mooi weer, maar gelukkig miezerde het voornamelijk en was het koud maar regende het niet heel erg. Naarmate de ochtend vorderde werd het zelfs steeds wat beter en toen we weggingen brak de zon door, haha.
De kerk wordt nog steeds gebruikt voor begrafenissen en bruiloften. Je kan ‘m ook bezoeken op afspraak, maar alleen met groepen van minimaal 10 personen. Je hoeft alleen maar even de kosteres te bellen… Op de foto zie je een stukje van de kerk met daarnaast de begraafplaats, die ook nog gebruikt wordt.
Ik maakte dit keer véél meer foto’s dan vorig jaar en we hebben ook veel meer gezien, omdat we veel langer de tijd hebben genomen om rustig te kijken en ook achter huizen en soms naar binnen (we zijn uiteraard niet naar binnen gegaan, dat mag namelijk niet, o.a. omdat er ook nog een aantal mensen in Doel wonen). Vandaag deel ik een aantal van mijn foto’s met jullie. Meer foto’s vind je op Johans blog, ook zeker de moeite waard want hij heeft weer hele andere dingen gefotografeerd dan ik! De sfeer is lastig vast te leggen op beeld merkte ik, het is bijzonder en bizar om er te zijn vind ik. Dat moet je eigenlijk zelf ervaren. Maar ik ga toch proberen om het met beeld over te brengen.
We hebben ook een rondje gelopen over de begraafplaats. De laatste urn (er is ook een urnenmuur) is geplaatst in augustus 2015, het bewijs dat er dus nog begrafenissen plaatsvinden. Bijzonder, in zo’n verlaten stadje.
Deze keer heb ik me voornamelijk gefocust op kleine details die de triestheid van Doel laten zien (in mijn ogen), zoals gesloten luiken en afgebladderde verf.
De graffiti die je overal in Doel vindt, heeft vaak ook te maken met het stadje, zoals hierboven: ‘doelgericht.’ Ergens anders zag ik wat ik vorig jaar ook al opmerkte: ‘Doel moet blijven!’ Ook zijn er veel gedichten te vinden over Doel. Dit toont de schrijnende situatie wel aan, de reden waarom dit stadje verlaten is, is de uitbreiding van de haven van Antwerpen – die nooit zover is gekomen. Het lijkt me zo triest als je dan weet dat je huis er nog staat maar helemaal vervallen en dat je voor niets weg bent gegaan…
Links zie je een detail van een lantaarnpaal bij een kleine kapel, rechts zie je een taverne die nog open is. Bizar. Ik vraag me af hoe zo’n café nog een bestaan kan hebben in een dorp waar 20 mensen wonen…
Eén van de gedichten die ik tegenkwam in Doel.
We zijn dit keer ook richting de haven gelopen. Hier komt in de zomer (in de weekenden) een voetveer en er is een jachthaven, die beiden nog gewoon gebruikt worden en er goed en verzorgd bij liggen. Vanaf de dijk kijk je naar het stadje met de verlaten en vervallen huizen. Heel in de verte zie je de molen (daarachter is het industriegebied), daar is een brasserie die ook nog open is. Bijzonder.
Toen ik zocht op ‘nuttige plaatsen dichtbij’ op ons navigatiesysteem kwam ik ook een benzinestation tegen. In Doel. Het zag eruit zoals op de foto.
Tot ziens Doel, tot de volgende keer…
Ben benieuwd hoe het stadje er dan bij ligt, we kwamen vergunningen tegen om in de komende tijd zes huizen te slopen. De aftakeling van Doel zal niet voor altijd blijven duren denk ik, er worden steeds andere huizen gesloopt. Hoewel ik het triest vind wat er in dit stadje is gebeurd, is het ook wel bijzonder en fascinerend om er te zijn. Het is wel fotogeniek…
The Miracle of Life. 