Het leed dat solliciteren en gebrek aan werk heet.

Eigenlijk vind ik dit soort titels altijd heel suf ‘het leed dat *iets willekeurigs* heet.’ Meestal past het echter wél heel goed bij de situatie. Ik hik eigenlijk al een tijdje tegen dit artikel aan en ik ga je gedurende het artikel denk ik ook vertellen waarom.

Zoals je misschien wel weet, zit ik al een tijdje zonder werk. Om precies te zijn: vanaf de zomervakantie. Toen ben ik afgestudeerd als tweedegraads docent geschiedenis. Die opleiding heb ik in één jaar gedaan, omdat ik hiervoor al een bachelor geschiedenis heb gedaan. Daarna heb ik trouwens ook een master gedaan, Middeleeuwen en Renaissance Studies. Toen ik in 2014 afstudeerde ging ik vol goede moed op zoek naar een baan, ook al wist ik stiekem ook dat het niet gemakkelijk zou worden, als pas-afgestudeerde historica met nauwelijks praktijkervaring. Na een jaar van alles en nog wat doen was ik er helemaal klaar mee en daarom ben ik dus de tweedegraads docentenopleiding gaan doen aan de Hogeschool Rotterdam. Naast heel veel kennis, educatieve ervaring, een vergrote liefde voor het onderwijs, voor geschiedenis en voor psychologie en drama (door de leuke vakken in die richtingen die ik moest volgen tijdens mijn opleiding) heb ik er ook een hoop nieuwe vrienden aan overgehouden, want ik had de meest fantastische klas ever. Dit maakt het momenteel makkelijker voor mij om blij te zijn voor mijn klasgenoten die nu allemaal een baan in het onderwijs hebben (niet allemaal fulltime hoor, sommige baantjes zijn tijdelijk en/of heel klein) (maar toch, ze hebben allemaal een baan). Allemaal, behalve ik. En dat is soms best wel zwaar.

Ik wilde dit artikel eigenlijk niet schrijven omdat ik het dan zo zielig vind klinken. Iedereen uit mijn klas heeft een baan en ik niet. Vrienden en vriendinnen studeren af en zijn vrijwel allemaal succesvol. Natuurlijk hoor ik aan de andere kant ook van genoeg klasgenoten van vroeger dat ze geen werk hebben, of werk wat niet in hun straatje ligt en bij hun studie past. Net als ik, want ik bezorg post. En als ik dat fulltime zou kunnen doen en het zou goed genoeg betalen, dan zou ik dat best willen doen want ik vind het heel erg leuk. Echt. Maar helaas is het niet fulltime. Op maandagmiddag sorteer ik gemiddeld iets van een uur of anderhalf uur post, die ik op dinsdagochtend tussen half 10 en 12 uur ongeveer bezorg (ik mag bezorgen tussen 8 en 18 uur, maar ik ga eigenlijk altijd ’s ochtends zodat mijn dag niet helemaal voorbij is na het werk). Dit doe ik op donderdagmiddag en vrijdagochtend ook. Dat is momenteel mijn werkweek. Als je mijn blog volgt heb je ook gelezen dat ik voor de Kinderboekenweek scholenbezoeken heb afgelegd een poosje geleden. Dat was natuurlijk maar een tijdelijk project, maar wel een ontzettend leuke! Ik heb daar echt van genoten. Maar daarnaast… is er alleen de post, en solliciteer ik me de *** (vul hier een willekeurig onaardig woord in). Ik dacht zelf aan de pleuris.

Wat ik lastig vind, zijn een aantal dingen. Ik vind het moeilijk om creatieve sollicitatiebrieven te schrijven zodat een bedrijf of – meestal, in mijn geval – een school denkt ‘laten we haar uitnodigen voor een gesprek!’ Ik vind het lastig om niet iedere keer hetzelfde verhaaltje op te hangen, of iets in dezelfde strekking, maar om origineel te blijven. Daarnaast werkt het niet echt motiverend als je iedere keer wordt afgewezen – of simpelweg niets hoort (dat vind ik nog veel erger). Ik zie er soms echt tegenop om sollicitaties te versturen als ik er weer eens een zootje binnen krijg via Meesterbaan of een willekeurig ander bureau of website waar ik sta ingeschreven (en dat zijn er nogal wat inmiddels). Soms krijg ik een mail van een (onderwijs)recruitingsbureau of ik nog op zoek ben naar een baan. Daar reageer ik ook altijd op en dat levert dan hopelijk iets op – tot nu toe nog niet, maar we houden moed. Zo ben ik pas bij Maandag op kantoor geweest en daar had ik een ontzettend leuk en motiverend gesprek. Er is tot nu toe nog niets uitgekomen, maar ik weet dat ze daar écht op zoek zijn voor mij en dat degene die ik sprak het me ook echt gunt. Dat voelt niet altijd zo als je ergens op gesprek komt of een reactie krijgt (als je die reactie dus al krijgt).

Natuurlijk heb ik veel tijd om te solliciteren, maar iedereen die wel eens een tijdje gesolliciteerd heeft en vacatures heeft gezocht, weet ook dat je dat niet de hele dag kunt doen. Je wordt er namelijk erg moe van, van iedere keer al die eisen doorlezen – en 9 van de 10 keer voldoe je er niet aan. Soms denk ik ‘kan me niet schelen’ en dan solliciteer ik toch. Meestal zonder resultaat, maar ik oefen natuurlijk wel in het schrijven op die manier. En soms schrijf ik er dus over op mijn blog. Wie weet ziet een leuke werkgever dit wel en wil diegene me wél aannemen. Zonder die 100 jaar ervaring, die 10 diploma’s en oh ja, die liefst 18 jaar jong die je moet zijn.

Natuurlijk bestaat mijn leven niet alleen maar uit solliciteren en ben ik niet alleen maar ‘het meisje zonder werk.’ Maar dat voelt soms wel zo. En dat vind ik best moeilijk. Ik vind het ook lastig om erover te schrijven, omdat ik niet gezien wil worden als iemand die zichzelf heel zielig vindt omdat ze geen werk heeft. Ik ben dankbaar voor alles wat ik wél heb: de liefste man van de wereld, een geweldige familie en schoonfamilie, hele lieve vrienden en vriendinnen, een fijne kerk, leuke dingen om te doen, een huisje, kleding, eten en drinken… Daar probeer ik veel bij stil te staan en ik probeer ook te genieten van de dingen die ik doe: afspreken met leuke mensen, een kopje koffie drinken bij een leuk tentje met Johan, veel fijne muziek luisteren, bloggen (!), naar een prachtige zonsondergang kijken, lekker eten koken en ga zo maar door. Ik geniet echt van mijn leven op dit moment, maar ik mis wel iets.

En dat maakt wel deel uit van wie ik op dit moment ben. Ik voel me soms ontzettend waardeloos omdat de maatschappij van mij verwacht dat ik een baan heb en iets beteken voor de samenleving. Dat ik er actief deel van uitmaak, want dat doe ik nu niet. Ik neem het mezelf ook kwalijk. Natuurlijk doe ik dat. Ik wil ook echt heel graag aan het werk en ik baal dan ook als het niet lukt. Als een bedrijf of school me wéér afwijst. Dan denk ik wel eens, wat doe ik fout? Ik ben pas 24 jaar (dus niet te duur, want ik ben nog jong), ik heb een vwo-diploma, een bachelordiploma geschiedenis én een masterdiploma van de faculteit letteren, allebei van de universiteit Utrecht, en ik heb ook nog een tweedegraads bevoegdheid voor docent geschiedenis. 4 diploma’s, 24 jaar, volgens mij een redelijke intelligentie, een goede wil en volgens de mensen die van mij houden ben ik vrijwel altijd vrolijk, ben ik spontaan en enthousiast en volgens eerdere werkgevers van mij kan ik hard werken en ben ik een doorzetter. Ik ga uitdagingen aan en wil altijd heel graag. Ik zal me volledig inzetten voor wat van mij gevraagd wordt. Ik vind het niet makkelijk om te zeggen, maar ik denk dat ik wel degelijk iets te bieden heb. Maar dat voelt niet altijd zo, omdat het nog niet tot uiting kan komen. En dat vind ik heel jammer. Dat neemt een hoop van mijn zelfvertrouwen weg en het zorgt ervoor dat ik mezelf niet zo goed weet te presenteren.

Ik geloof dat het waar is dat ik er mag zijn en dat mensen van mij houden, maar het niet hebben van een leuke (volwassen) baan definieert mij momenteel wel. En dat mensen dan zeggen ‘ook voor jou is er een plekje’ en dat dat iets is wat ik ook tegen andere mensen zou zeggen en ook heb gezegd, dat is hartstikke lief, maar het voelt momenteel niet zo.

En dat vind ik best eng om toe te geven.

 

Advertentie