#WHERESTHELOVE.

Maandagochtend. Ik zie een filmpje op Facebook en moet denken aan een andere video die ik nog wilde kijken. De nieuwe versie van Where is the love van The Black Eyed Peas. Ik vraag me af hoe oud dat liedje alweer is en zoek het op. 2003. Dertien jaar geleden. Toch vonden The Black Eyed Peas (het is zeker niet geoorloofd om dat af te korten tot TBEP hè?) het tijd om een nieuwe versie te maken.

Ik denk dat de meeste mensen wel weten waar het liedje over gaat. Heel kort gezegd vragen ze zich af waar de liefde is in de wereld. Er is zoveel ellende en er zijn zoveel mensen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen – en daar al dan niet wat mee doen. De liefde lijkt ongelooflijk ver weg. In 2003 werd dit liedje gemaakt. Dat was de tijd dat de strijd in Irak bezig was en dat Amerika een hoop acties ondernam om te voorkomen dat ‘het terrorisme’ (even in het midden gelaten wat de definitie daarvan precies is) zich zou verspreiden en vaker zou toeslaan na 11 september 2001.

Inmiddels is het 2016 en is het ‘tijd voor een nieuwe versie van.’ Er is een nieuwe generatie. Er zijn inmiddels veel kinderen en jongeren die niet meer weten waar ze waren op 11 september 2001, omdat ze toen nét geboren waren of er zelfs nog helemaal niet waren. Kinderen en tieners die de wereld niet kennen zonder terrorisme. Zonder aanslagen. Misschien zelfs wel zonder het vluchtelingenprobleem dat er nu is. Zonder oorlog (hoewel ik dat ook niet ken – wel mijn eigen wereld, maar niet de hele wereld). Dat is toch eigenlijk vreselijk? Het is een prachtig liedje met een treffende tekst. Goed geschreven, een goede melodie en er werken verschillende goede artiesten aan mee. De beelden zijn intens, heftig. De beelden raken mij en ik denk nog een heleboel andere mensen.

Eén van de reacties op de video was ‘that moment when you don’t want a song to end.’ Ik dacht ‘dat is mooi gevonden, daar ben ik het wel mee eens.’ Een moment van stilte later bedacht ik me dat ik eigenlijk wil dat dit liedje zo snel mogelijk stopt. Niet omdat ik het niet mooi vind. Niet omdat de beelden me niets doen. Niet omdat ik mijn ogen sluit voor de ellende van deze wereld – ik denk namelijk dat je dat niet moet doen. Houd je ogen open en deel liefde met de mensen om je heen. Ook mensen die misschien anders zijn dan jij – en ja, dat is net zo’n moeilijke opdracht voor jou als voor mijzelf. Ik geef die opdracht dan ook – weer – aan mezelf. Maar ik zou willen dat het liedje zo snel mogelijk stopt. Omdat het opgelost is. Omdat mensen weer van elkaar houden. Omdat de liefde weer de boventoon gaat voeren en haat het onderspit delft. Daarom.

Helaas is dat voor nu nog een ver-van-ons-bed-show. Ook ver van jouw en mijn bed. Dichtbij zie ik ook dingen die niet kunnen. Ik las vanochtend op Facebook dat iemands zoon in elkaar geslagen was onderweg van school naar huis. Zonder duidelijke reden. Ik las afgelopen week op Facebook dat iemand bijna een aanrijding had omdat een automobilist vond dat hij – als motorrijder – niet het recht had om ergens te rijden waar hij ook wilde rijden. Ik zie dat mensen op elkaar schelden in het verkeer (en ik geef toe dat ik mezelf daar ook schuldig aan maak). Ik lees op internet de meest gruwelijke dingen die mensen elkaar toewensen en de meest vreselijke dingen die mensen elkaar aandoen.

Dit gebrek aan liefde zorgt ervoor dat de wereld verpest wordt. Nog meer verpest, want dit is natuurlijk al heel lang gaande. En daar maken we ons allemaal schuldig aan. In het liedje is één van de teksten Father, Father, Father help us. Send some guidance from above. Vader help ons, zend wat leiding van boven. Het is in deze tekst een Vader met hoofdletter V. God (of een andere naam die jij er misschien aan geeft – voor mij is het God). Heel veel mensen schrijven alle ellende in de wereld toe aan God, of ‘een God’ of aan ‘als er een God is, dan aan die God.’ Ik snap dat best. Ik geloof dat God bestaat en ik geloof ook dat God liefde is. Dat correspondeert niet met de ellende die je nu ziet. ‘Als God zo almachtig is en alles kan, dan kan hij toch ook wat doen aan alles wat nu gebeurt in de wereld? Waarom laat hij mensen dan elkaar naar de kloten helpen? Waarom, waarom, waarom?’ En weet je? Ik heb daar geen antwoord op. Ik heb geen antwoord op waarom er zoveel ellende in de wereld is. Ik zou dat ook willen vragen aan God. Hoewel ik wel geloof dat de zondeval hier mee te maken heeft – en als je me gaat vragen of God dat dan ook niet had kunnen voorkomen, dan geef ik als antwoord dat Hij ons mensen gemaakt heeft met een eigen wil én dat er ook nog zoiets is als een duivel – vind ik het wel een hele lastige kwestie.

Maar ik denk wel dat liefde het antwoord is op alles. Liefde overwint. Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde. (1 Korinthe 13 vers 13) Laten we elkaar dan liefhebben – of je dat nu toeschrijft aan een opdracht die we van God hebben gekregen of niet. Heb elkaar lief. Dan hoeven we ons niet meer af te vragen where is the love?