Een avond naar Herman van Veen.

Sinds mei had ik de kaartjes al in mijn mailbox klaarstaan om te printen en na een lange tijd wachten en de laatste weken er veel aan denken, was het afgelopen donderdag zover. Samen met mijn beste vriend ging ik naar een voorstelling van Herman van Veen in de Schouwburg Kunstmin in Dordrecht. Een prachtig theater met een geweldig mooie inrichting (en goede wijn).

Zoals we al verwachtten waren we verreweg de jongste mensen in de zaal; er waren nog wel meer jongere mensen, maar de gemiddelde leeftijd lag toch wel ruim boven de 50. Dat vond ik niet zo gek, want Herman is inmiddels ook al 70 jaar. Toch merk je dit absoluut niet als hij op het podium staat. Hij zingt, danst en speelt viool en piano. Dat alles met een verbazingwekkende energie. Ik heb mijn ogen uitgekeken en regelmatig met open mond zitten kijken als er weer een fantastisch stuk vioolmuziek werd gespeeld door Herman en zijn band, die bestaat uit maar liefst zeven (wat jongere) mensen die stuk voor stuk ontzettend muzikaal zijn. Ze spelen viool, klarinet, drums of gitaar en kunnen allemaal prachtig zingen.

Herman vulde de avond met zowel stukjes als liedjes over heel uiteenlopende onderwerpen. Ik wist niet dat hij zo grappig was trouwens. Regelmatig lagen we dubbel van het lachen. Omdat hij alles op papier heeft staan kon hij daar ook een aantal grappen aan koppelen, bijvoorbeeld als hij een schunnige opmerking maakte (en die zaten er nogal wat tussen, haha) dan zei hij ‘het staat er echt, sorry!’ Naast grappen is hij ook een melancholische man die niet bang is om je emoties van de ene naar de andere kant te laten slingeren (van heel hard lachen naar tranen naar verbazing en verwondering naar kippenvel naar vertedering, ik voelde het allemaal) en je tot in het diepst van je ziel te raken met zijn liedjes en zijn manier van doen. Het is een heel puur iemand die durft te zijn en die niet bang is om echt te zijn en zijn mening te geven, in een tijd dat zoiets niet meer vanzelfsprekend is.

Om een voorbeeld te noemen: hij vertelde dat zijn dochter pas is getrouwd met een vrouw. En toen volgde er een liedje over waar dan de God is die vindt dat vrouwen alleen mannen mogen beminnen en mannen alleen vrouwen, waar dan de God is die stelt dat je racistisch mag zijn en mensen mag beoordelen op wie ze zijn, op welke manier dan ook. Ik vond het confronterend en het raakte me diep. Zo wist hij me meerdere keren op de avond te raken, maar hij liet me ook lachen en me verwonderen. Als ik 70 ben, wil ik ook zo dansen als hij – liever nog veel eerder, want hij is zo vrij en hij doet zo wat hij wil. Dat vind ik prachtig.

Het was een prachtige, bijzondere avond en ik heb er erg van genoten. Ik zou Herman van Veen heel graag nog eens willen zien, want ik vond het zo mooi hoe hij me wist te raken en mijn emoties alle kanten op wist te slingeren. De uitersten in de avond en de manieren waarop ik soms stil werd gezet en nadacht over allerlei zaken vond ik heel erg mooi. Ik was er stil van in de pauze en aan het eind van de avond en dat zegt echt heel veel bij mij.