Day Zero Project | Verhaal met steekwoorden.

Een poosje geleden deed ik een oproep op mijn blog waarin ik vroeg om steekwoorden of zinnen om een verhaal over te kunnen schrijven op mijn blog. Dit is namelijk doel 92 van het Day Zero Project én het leek me wel eens leuk. Toen ik het verhaal moest gaan schrijven dacht ik echter ‘hallo, waar ben ik aan begonnen?!’ maar zoals je ziet is er nu een artikel en dat betekent dat het gelukt is! Oké, genoeg gekletst. De steekwoorden heb ik vetgedrukt gemaakt zodat ze goed opvallen. Daarnaast hier ook nog even alle steekwoorden op een rijtje: Theeleut, koekje, klompenbootje, ID-kaart, profielwerkstuk, woordenboek Grieks-Nederlands, wattenstaafjes, waslijn, Eiffeltoren, fluitenkruid, piano, Legoblokje, wapperend gordijn, verse jus en duiven.

Tijd voor het fictieve verhaal! Ik ben niet zo goed in titels verzinnen, dus het is niet echt een geweldige titel. (sorry not sorry)

Het schrijvende meisje

Daar zat ze dan, in haar slaapkamer slash kantoor, te schrijven aan haar verhaal dat ooit een boek moest worden. Ze wist niet zo goed of het wel een boek zou gaan worden of dat het eigenlijk gewoon weer één van haar vele schrijfsels was die ze uiteindelijk zou verkreukelen of in 1000 stukjes zou scheuren en weg zou gooien omdat ze vond dat het niet goed genoeg was. Iedereen geloofde in haar, ze kon heel goed verwoorden wat ze bedoelde maar, onzeker als ze was, vond ze zelf eigenlijk niets van wat ze deed goed genoeg.

Ze schreef en schreef en schreef, de woorden leken wel uit haar pen te vloeien. Ze was zo’n meisje dat nog met pen en papier werkte, omdat het krassen van de pen fijn voelde en het veel echter voelde dan het typen op haar laptop, die naast haar notitieblok op haar bureau stond. Ernaast lagen een heleboel spullen, ze was niet zo netjes. Ze was pas begonnen met het opruimen van haar spullen van de middelbare school, maar had van alles laten slingeren, waaronder haar prachtige profielwerkstuk waar ze nog steeds heel trots op was. Voor haar laatste onderzoek aan de universiteit lag er naast de eerste versie van haar scriptie een Grieks-Nederlands woordenboek, want er waren zoveel vreemde woorden die ze nog niet kende. Ze baalde dat ze op de middelbare school te lui was geweest om gymnasium te doen, dan had ze dat woordenboek veel minder nodig gehad.

Het schrijven van haar boek en het schrijven in het algemeen waren haar uitlaatkleppen. Ze had even geen zin meer in het onderzoek voor haar studie, wat eeuwig leek te duren. In plaats daarvan schreef ze, luisterde ze muziek en staarde ze naar het wapperende gordijn terwijl ze nadacht over haar toekomst. Over de verre toekomst, waarin ze graag schrijfster zou willen zijn van historische romans – de reden dat ze geschiedenis was gaan studeren en geen journalistiek of communicatiewetenschappen of Nederlands of iets anders met schrijven.

Terwijl ze dronk van haar verse jus dacht ze na over de komende zomervakantie: ze zou afgestudeerd en vrij zijn! Ze moest eigenlijk wel op zoek naar een baan, maar hé, eerst genieten dat al het harde werk voorbij was. Misschien kon ze wel met vriendinnen naar Parijs, de Eiffeltoren beklimmen, in het park liggen zonnen, langs de waterkant lopen, het fluitenkruid plukken en inplakken in haar herbarium als ze thuis kwam, en de duiven voeren die op de Place de la Concorde rondscharrelden… Oh, en daarvoor natuurlijk wel een zo goedkoop mogelijke reis boeken en haar ID-kaart verlengen! Dat moest ze niet vergeten. Ze droomde even helemaal weg. Die baan kwam later wel, hoewel haar ouders erop hamerden dat ze wel een baan zou moeten vinden om de huur van haar studio te kunnen blijven betalen.

Haar eerste eigen plekje, waar ze nu al zo’n drie jaar woonde. Met haar eigen balkon, waar de zon lekker op scheen en ze heerlijk tot rust kon komen. En met de kleine waslijn waar haar eigen was aan hing te drogen. Het voelde zo volwassen, ze hield ervan. Haar studio was helemaal naar haar smaak ingericht: rustig, maar wel sfeervol en gezellig. Het straalde een warme sfeer uit, iets wat ze heel belangrijk vond. Gelukkig vond haar omgeving het ook altijd fijn om bij haar langs te komen, omdat haar studio zo gezellig en knus aanvoelde. Je voelde je er gelijk thuis. Ze hield van snuisterijen die haar deden denken aan haar vakanties van vroeger, de stedentrips die ze had gemaakt en allerlei avonturen die ze had beleefd: het klompenbootje uit Amsterdam, het Legoblokje van toen ze met haar eerste vriendje, die dol was op Lego (hoe had ze ooit verliefd kunnen zijn op hem? Ze snapte er niets meer van), naar Legoland was geweest, en de mini-speelgoedpiano die ze van haar moeder had gekregen en waar ze als kind op had leren spelen. Ze was dol op de piano en wilde later, als ze meer geld en vooral tijd en ruimte had, een eigen vleugel in haar huis om op te kunnen spelen met haar lange, slanke vingers…

Ze kon zich niet meer concentreren op haar verhaal, dat ooit een boek moest worden. Als ze durfde. Als ze eindelijk eens echt deed wat ze wilde: het manuscript opsturen naar een uitgeverij en zien of het uitgegeven zou worden. Als ze niet bang zou zijn voor de reacties van haar omgeving en zou doen waar haar hart lag: schrijven. Alleen maar schrijven en mooie historische romans uit laten geven die in de boekhandels zouden prijken en heel goed gelezen zouden worden. Als, als, als… Haar scriptie wachtte. Ze schonk een grote kop citroenthee in – ze was een echte theeleut – en pakte haar boeken, woordenboek en laptop erbij. Haar oude profielwerkstuk, de twee zakdoekjes, het doosje wattenstaafjes, het boek waar ze in las, haar telefoon met zeven ongelezen berichten, het snoeppapiertje dat er nog lag en het klokhuis van de appel van die ochtend legde ze aan de kant. Opruimen kwam later wel. Net als een koekje. Dat zou ze nemen als ze haar doel voor die dag, minimaal 500 woorden aan haar scriptie schrijven, had gehaald. Dat motiveerde stiekem wel, want ze was dol op koekjes. Met een zucht klapte ze haar laptop open en begon te typen. Nog even en dan was ze afgestudeerd. Klaar. Vrij. Dan kon het echte leven beginnen…

 

 

Advertentie