Ik loop naar binnen via de traptreden waar ik zes jaar lang heel vaak overheen liep in een week. Dag in, dag uit, over die kleine trap naar binnen en later weer naar buiten.
Het warme welkom maakt me blij en geeft me het gevoel dat ik het grootste gedeelte van die zes jaar heb gevoeld: thuis. Een tweede thuis, uiteraard. Maar wel: thuis.
Een golf van herinneringen overspoelt me als ik naar binnen loop. Zoveel is er veranderd, maar nog meer is hetzelfde. De hele ruimte ademt dezelfde sfeer als altijd: druk, maar gezellig. Nogmaals overvalt me een gevoel van thuiskomen. Als ik aan de praat raak met iemand die een groot deel van mijn zes jaar op deze plek heel prettig en betekenisvol heeft gemaakt, lopen verschillende herinneringen in elkaar over.
Wat ben ik blij dat ik hier zo’n belangrijke tijd van mijn leven heb doorgebracht. Het CCNV. Mijn oude middelbare schooltje. Mijn dierbare schooltje. Ik besef hoe dankbaar ik mag zijn met zo’n fijne schoolperiode en dat bén ik ook. Nog meer dan eerst. Het wordt nog steeds meer. Het is een moment van herinneringen, als ik over de traptreetjes naar binnenloop. Het blijft een middag van herinneringen. Ik ben hier nu ruim vier jaar weg. Het lijkt een eeuwigheid, maar tegelijkertijd is het net alsof ik gisteren voor het eerst naar binnen ben gestapt. Ik zie mijn 12-jarige, naïeve zelf, vastbesloten om herinneringen te maken en niet zo naamloos en onbekend als ik binnenstap weer afscheid te nemen na zes jaar. Bijzonder. Dat is namelijk gelukt. Niet altijd op de manier zoals ik het wilde, maar veelal positief. Positieve, waardevolle herinneringen poppen één voor één op in mijn hoofd en ik laat ze. Ik geniet ervan en loop met een glimlach langs alle muren en lokalen die herinneringen ademen. Ze kennen me en ik ken hen. Herkenbaar. Er is veel veranderd, maar nog meer voelt hetzelfde. De sfeer. Het gevoel van thuiskomen.
Als ik naar buiten loop na een aantal fijne uren, overvalt me een gevoel van nostalgie, dat nog erger word als ik in de auto stap en naar mijn ouders rijd. Dat komt doordat dit nummer door de speakers klinkt:
(dit is het eerste artikel in een – mogelijke – reeks die ik ga schrijven over de reünie van mijn middelbare school, waar ik afgelopen zaterdag was)
The Miracle of Life. 
Herinneren moet je koesteren, ik ga volgend jaar studeren maar ik zal zo erg mijn middelbare school missen dat weet ik nu wel zeker.
Dat is zeker waar! Toen ik wegging vond ik het wel tijd voor een nieuwe uitdaging, die vond ik op de universiteit, maar het blijft altijd een fijne school waar ik goede herinneringen aan heb 😉