Een ‘ode’ aan mijn vrienden.

(en uiteraard ook aan mijn vriendinnen en vriendje, maar voor het gemak schrijf ik steeds ‘vrienden’)

Vriendschap is iets heel aparts vind ik. Sommige vriendschappen duren jaren, maar ineens ontdek je hoe oppervlakkig je band met de ander eigenlijk in elkaar zit. Andere vriendschappen worden in stand gehouden terwijl je elkaar soms maanden niet ziet of spreekt. Als je elkaar echter weer ziet is het alsof je gisteren, of zelfs maar een uur geleden, afscheid hebt genomen. Heel bijzonder.

Gek genoeg – hoewel ik het ergens ook wel begrijp – deel ik het meeste met vrienden die ik nog niet zo lang ken. Mijn vrienden zijn allemaal heel verschillend, maar ik hou van hen allemaal om wie ze zijn. Ik heb met hen allemaal in ieder geval één ding gemeen. Ik deel iets heel bijzonders met mijn vrienden, en zij met mij: we kunnen onszelf zijn bij elkaar.

Ik heb altijd al bij een vrij grote vriendengroep gehoord, met de meeste mensen kan ik gewoon goed opschieten (oké met sommige niet). Na de middelbare school, waar ik een grote groep vrienden had, verwaterden de meeste vriendschappen, die achteraf gezien misschien niet zo diep gingen als ik dacht. We hadden vooral veel lol met elkaar – en dat was in die periode meer dan genoeg en heel waardevol.

Er bleven echter een aantal vriendschappen overeind, sterke vriendschappen. Andere groeiden (opnieuw of voor het eerst) en er ontstonden nieuwe vriendschappen. Momenteel heb ik veel minder vrienden dan eerder en het is oké. Van deze vrienden ben ik namelijk veel zekerder. Zij staan heel dicht bij mij en kennen me goed. Allen op hun eigen manier. De meesten zie ik maar een paar keer per jaar. We wonen simpelweg meestal te ver uit elkaar om iedere week af te spreken. Toch probeer ik bijna iedere week, sowieso meerdere keren per maand, mensen te spreken/ontmoeten (liefst het tweede) die me heel dierbaar zijn. En dat ik van ze op aan kan weet ik zeker. Dat is mij genoeg.

Twee heel bijzondere vrienden wonen zelfs heel dichtbij, namelijk in mijn eigen portiek. Johan is namelijk niet alleen mijn grootste liefde, hij is ook mijn maatje, mijn vriend. De relatie is simpelweg allesomvattend. Ik hou van Johan als liefde, als vriend en helemaal, als mens. Dat laatste geldt trouwens ook voor mijn buurman Peter. Een goede buur… weet je wel. Nou, voor mij zit dat even anders. Niet per se beter dan een verre vriend. Ik zeg dan ook liever ‘een goede buur kan ook een goede vriend zijn!’ Ik kan altijd bij hem terecht, drink al zijn koffie op 😉 en kan over alles met hem praten. Hij is één van de puurste mensen die ik ken (Johan is een van de andere). Hij is écht, puur, en dat waardeer ik zo. Een belangrijke eigenschap van echte vrienden vind ik dat ze eerlijk zijn. Ze zijn als een spiegel, ze kennen namelijk ook je zwakke kanten. Dat kan confronterend zijn, maar het helpt je wel om jezelf te ontwikkelen. Johan doet dit. Peter doet dit. Mijn andere vrienden doen dit. Daarom zijn ze zo waardevol voor mij. En omdat ze gewoon zo mooi zijn zoals ze zijn. Ik hou van jullie om wie jullie zijn. En om wie jullie voor mij zijn. Daar ben ik jullie heel dankbaar voor. ❤

En dat mag best eens gezegd worden!
Vriendschap is een levenskunst – Aristoteles

Eén van mijn lieve vriendinnen!