The Fault in Our Stars

Soms lees je een boek dat je niet snel meer gaat vergeten. Je weet het vanaf het moment dat je het boek hebt opengeslagen en het verhaal je grijpt vanaf de eerste pagina, vanaf de eerste alinea, vanaf de eerste zin en vanaf het eerste woord misschien wel. Je weet het gewoon.

Dat had ik met The Fault in Our Stars. Ik had er al veel over gehoord – dat krijg je in bloggersland, mensen schrijven erover en dan pik je dat wel eens op – en ik was heel nieuwsgierig geworden. Zo nieuwsgierig, dat ik het lezen (en reviewen) van het boek opnam in mijn Day Zero Project-lijst. Gisteren had ik het boek uit en vandaag review ik het. Weer een doel volbracht. Het is er één waar ik geen spijt van heb, en waar jij ook geen spijt van zult krijgen als je het boek zult lezen. Het is een prachtig boek namelijk. Het laat je lachen (veel). Het laat je huilen (veel). Je wil steeds meer lezen en steeds meer weten. Iedere pagina heb ik van genoten en ik had het boek veel te snel uit. Ik denk dat dit geen boek gaat worden dat verstoft in de kast, omdat ik het vast nog een paar keer wil lezen. En dan weer nieuwe dingen ontdek. De anekdotes zijn mooi, de dialogen nog mooier, de zinnen zijn soms poëtisch en soms heel erg down to earth. Het sarcasme en de humor worden afgewisseld met het serieuze en de pijn en dat heeft John Green heel erg mooi gedaan.
Het is een verhaal dat indruk op me heeft gemaakt.

In mijn hoofd vormt zich altijd een beeld van het verhaal: hoe zien de personages eruit, hoe ziet de omgeving eruit, hoe verloopt het verhaal, enzovoorts. Inmiddels heb ik een iets ander beeld gekregen van de personages, door het kijken van de trailer (ik ben benieuwd naar de film!), maar het beeld in mijn hoofd blijft het ideaalbeeld. Dat is het mooie van boeken vind ik: je kan zelf bedenken hoe het eruitziet in het echt. Als het echt zou zijn.

Waar gaat het boek over? 
Je snapt al dat ik lovend ben over het boek en dat ik het aanraad om te lezen. Je moet het lezen, haha. Nee grapje, je moet niets. Maar het is echt wel een aanrader. Het verhaal greep mij meteen en dat zorgde ervoor dat ik pagina na pagina na pagina bleef lezen en bleef omslaan om maar meer, meer, méér te lezen en te weten te komen.
Wacht. Ik dwaal weer af. Ik wilde net gaan vertellen waar het boek eigenlijk over gaat.

 

Ik kocht het boek in het Engels en dit is de beschrijving die op de achterkant staat. Het boek is er (uiteraard) ook in het Nederlands (maar ik wilde de ‘echte’, ja ik ben raar; het leest overigens makkelijk, het Engels is niet moeilijk te begrijpen) en heet Een weeffout in onze sterren. Mooi dat de titel is aangehouden in het Nederlands (die wordt soms dan compleet anders). De omschrijving van de Nederlandse vertaling is als volgt:

Hazel werd drie jaar geleden opgegeven, maar een nieuw medicijn rekt haar leven voor nog onbekende tijd. Genoeg om een studie op te pakken en vooral niet als zieke behandeld te worden. Augustus, Gus, heeft kanker overleefd – ten koste van een been. Vanaf het moment dat Hazel en Gus elkaar ontmoeten, lijkt er geen ontsnappen aan de zinderende wederzijdse aantrekkingskracht. Maar Hazel wil niet iemands tijdbom zijn.

Hazel laat Gus kennismaken met haar lievelingsboek: An Imperial Affliction van Peter Van Houten, een roman over een ziek meisje, die midden in een zin eindigt. Samen besluiten ze op zoek te gaan naar Peter Van Houten om hem te vragen hoe het de personages vergaat nadat het boek is opgehouden. De tocht leidt hen naar Amsterdam, waar de schrijver als een kluizenaar leeft. Hij is in niets wat ze zich van hem hebben voorgesteld. En hun leven neemt een wending die ze zich niet hadden kunnen indenken.

‘Ik bezing de tijd die versluiert en onthult, de tijd die je met de doden herenigt, de tijd die als water alles vernietigt wat hij voedt.’
Peter Van Houten, An Imperial Affliction

Het boek is geschreven in de ik-vorm, vanuit het perspectief van Hazel Grace. (mooie naam vind ik) Dit maakt het boek heel levendig vind ik, je kan heel erg in het verhaal kruipen als het vanuit een ik-perspectief is geschreven. Vind ik altijd fijn.
Zoals ik al zei is het boek makkelijk geschreven, het leest fijn en er is een goede mix tussen serieuze stukken, pijnlijke stukken en stukken met humor en sarcasme.

 

De dialogen zijn vaak heel mooi. Ze komen bij je binnen.

Zoals deze. Ik vind het een hele mooie manier van weergeven hoe het leven van iemand met kanker is. Heel erg prachtig gedaan. Het gaat om dit stukje, trouwens (voor het geval je dat even niet zo snel ziet): ‘Honey’, my mom said. ‘What’s wrong?’ ‘I’m like. Like. I’m like a grenade, Mom. I’m a grenade and at some point I’m going to blow up and I would like to minimize the casualties, okay?’

Ik heb meerdere keren hardop gelachen, maar ook hardop gehuild bij het lezen van dit boek. Nu ben ik sowieso iemand die snel emoties voelt bij het lezen van een (goed) boek, maar bij The Fault waren er wel véél stukken die rechtstreeks binnen kwamen. Ik hou ervan, ook al dacht ik soms ook waarom kan het verhaal niet hier en daar ietsje anders verlopen zodat het minder pijnlijk is? Maar dat is de keuze van de auteur en ik ben tevreden met zijn keuzes. Ik hoop hij ook met de zijne, maar dat zal vast wel zo zijn. De recensies die zijn opgenomen in het boek zijn in ieder geval lovend. Ik ben ook wel nieuwsgierig geworden naar andere boeken van John Green, trouwens. Iemand ervaring mee?

Kortom: aanrader. Lezen. Te koop bij Bol en helemaal niet duur!
Engelse versie & Nederlandse versie.
En hier nog even de trailer van de komende film:

Dan ga ik nu snel twee euro opzoeken om in de spaarpot te doen, want doel 63 én doel 42 zijn volbracht. Van doel 42 (bij Starbucks een drankje bestellen dat ik nog nooit heb gehad) zie je hieronder nog even een foto (mét The Fault in Our Stars erbij, helemaal toepasselijk). Het werd alsnog een kleine cappuccino, maar in plaats van met hazelnoot bestelde ik ‘m met karamel. Hé, een hele stap voor mij ja, haha. *autistisch trekje*

 

 

Advertentie